Vandaag stond er een archeologische uitdaging klaar voor de kinderen van de PlusKlusKlas:
tafel vol scherven. Lekker puzzelen. Met schilderstape worden de scherven weer aan elkaar geplakt. Hoe kun je de tape nou het beste plakken, met de breuk mee of met korte stukjes tape haaks erop? Eén van de potten is een echt oud exemplaar. Wij dachten dat dat de pot moest zijn die vooral grijzig was, zonder kleur of glans, maar wel versierd met een paar donkere streepjes.
Later hebben we een gesprek: wanneer begon de tijd eigenlijk? Een jongen weet van de oerknal en het verhaal dat alles eigenlijk bestaat uit sterrenstof. We belanden in de 'dinotijd', die miljoenen jaren (230) geleden begon. Ik lees voor uit een boek dat ze uit onze voorraad themaboeken gekozen hebben, weetjes over vroeger, het gaat over fossielen. Dat roept weer enige heen en weer gepraat op tot een jongen me verwijtend zegt dat ik alleen maar aan het kletsen ben in plaats van aan het lezen. Ok, duidelijk, we gaan weer verder met lezen!
Van een behangrol maken we onze eigen tijdlijn, met behulp van een boek worden de juiste benamingen van de vroegere perioden erbij gezet: Trias, Jura en Krijt. De kinderen mogen hun eigen dino's in de tijdlijn tekenen. Prachtige exemplaren met knobbelkiezen want die eten planten, maar ook bloeddorstige vleeseters. Vulkanen mogen niet ontbreken natuurlijk. Het is een mooie gelegenheid om de tekenvaardigheden van een kind een beetje uit te breiden. Hij leert dat je iets volume geeft door dubbele lijnen te gebruiken in plaats van enkele strepen.
Voordat we de lange strook papier omtoverden in een tijdbalk, hadden de kinderen er al hun eigen functie aan gegeven trouwens: er werd 'start' en 'finish' op geschreven en op geraced met dinopoppetjes.
Gelukkig hadden we ook nog tijd om te bikken in de klompen steen die ze de eerste graafsessie hadden opgegraven. Met hamer en beitel aan de slag, het was veel herrie en hard werken, maar dat werd beloond want er kwamen langzaamaan poten, staartstukken en buiken zichtbaar: voor iedereen een dino die bevrijd kan worden uit het steen. Pittige klus die niet in één sessie klaar is, volgende keer verder hameren. Het filmpje geeft kort weer hoe ze bezig waren (geluid niet te hard zetten...).
Dit was weer een bijzondere dag, ook omdat een van de kinderen voor het eerst aangaf dat hij iets moeilijk vond. Dat is een van de doelen van het PlusKlus-gebeuren, kinderen laten ervaren dat je niet bang hoeft te zijn van moeilijke dingen en dat hulp vragen een heel goede strategie kan zijn.
Heb jij ook ervaring met kinderen die moeilijke dingen liever uit de weg gaan? Wil je daar een keer over van gedachten wisselen? Reageer, bel of mail mij.
Voor nog meer foto's van deze ochtend kun je de facebookpagina bekijken (en liken!)
Vandaag fietste ik met mijn zoon door de regen naar de Gamma, hij had onderdelen nodig voor een project dat hem hevig bezighoudt. Eergisteren had hij verschillende winkels bezocht en niet gevonden wat hij nodig had. Gisteren waren de winkels (irritant genoeg) dicht, vandaag regende het hard, maar daar moesten we dan maar gewoon doorheen.
Onderweg begon hij erover dat hij pas veertien is en zijn klasgenoten allemaal zestien. Dat klopt, maar het het is voor het eerst dat hij het aanduidt als een probleem. Nou heeft hij pas in een gefilmd interviewtje over versnellen in het onderwijs (hij is vanuit groep 6 naar de middelbare school gegaan), gezegd dat het leeftijdsverschil helemaal geen rol speelde en hij heeft een vriend op school die nog ouder is dan zestien en in het examenjaar zit, dus ik maakte me geen al te grote zorgen. Ik vroeg of hij dat verschil in leeftijd ergens aan merkte dan. Nee. Oké, wat is het probleem dan? Ja, dan is hij over twee jaar al klaar en dan moet hij een studie kiezen en als hij niet de juiste studie kiest heeft hij het verpest voor de rest van zijn leven.
Aha, dit is wel even handig om aandacht aan te besteden. Ik vertel hem dat ik uit een gezin met vijf kinderen kom en dat die alle vijf een tweede studie hebben gedaan omdat hun eerste keuze niet meteen de goede bleek te zijn. Dat vond hij wel een interessant gegeven, hij kikkert al wat op. Ik zeg dat er veel manieren zijn om ergens te komen, maar dat een goede opleiding wel veel deuren opent. Zelf heb ik ervaren dat het niet hebben van een universitair diploma ervoor zorgt dat bepaalde banen voor mij buiten bereik blijven. Banen die ik interessant vind en die ik ook zou kunnen vervullen qua denkniveau. Met een bul heb je bewijs op zak dat denkniveau te hebben.
Toen ik jong was, vond ik het stom dat het zo logisch gevonden werd om na het gymnasium door te stromen naar de universiteit, en dat daar zoveel waarde aan werd gehecht. Mij is nooit (dat ik mij herinner) het verschil uitgelegd tussen HBO en universiteit. Ik koos in ieder geval anders en heb de mode-academie en daarna nog andere dingen gedaan. Dat vond ik prima, ik vond mijn leven leuk. Op een gegeven moment raakte ik werkloos en zocht ik werk. Toen kreeg ik spijt dat ik geen universitaire opleiding heb afgerond.
'Maar' zei mijn zoon, 'nu heb je toch je eigen bedrijf waarin je allerlei dingen kan doen?'
Ja, en dat bewijst maar weer: er zijn meerdere manieren om ergens te komen, als je maar gegrepen wordt door iets. En daarom maak ik me om mijn zoon niet zo'n zorgen, hij is gegrepen en blijft nieuwe fascinaties vinden, zij het dat hij daar nu op school nog geen punten mee kan scoren. Maar hij komt er wel, daar ben ik van overtuigd!
We hadden erover gepraat, gelezen, al een beetje geoefend in de PlusKlusKlas, maar nu zouden we opgravingen gaan doen 'volgens het boekje', oftewel onder leiding van een een echte archeoloog: Carola Nooijen. Daartoe was de zandbak omgetoverd in een opgraving. Een vlakte van zand van vier bij vier meter waarin op onbekende plaatsen dingen van vroeger begraven waren. Een aantal van de op te graven voorwerpen was van metaal, en die kun je makkelijker vinden omdat een metaaldetector kan verklappen waar dat precies in de grond te vinden is. Eerst even bij het metalen schommelrek gecontroleerd of het apparaat het wel deed, daarna konden we aan de slag. Dat metaal vinden bleek zo een koud kunstje. De rest moest handmatig scheppend opgespoord worden.
Met kleine troffeltjes gingen de kinderen aan het werk. Het duurde best een tijdje voor de eerste vondst gedaan werd en er een markeringsvlaggetje geplant kon worden. Daarna de vondst goed schoonmaken en in een zakje stoppen met een vondstkaartje waar het vondstnummer op staat.
Uiteindelijk stond de zandbak vol met 14 markeringsvlaggetjes en kon begonnen worden met het inmeten. Eerst een overzichtsfoto maken en dan uitmeten waar precies de vondst gedaan is en op schaal intekenen op een plattegrond. Als dat gedaan is, gaan we naar binnen om te bekijken wat we nou eigenlijk gevonden hebben. De kinderen tekenen na wat ze gevonden hebben en maken daarna een tekening van wat ze denken dat het geweest zou kunnen zijn. Er zijn fotoboeken waarin we kunnen opzoeken wat voor soort aardewerk, metaal of tegel we gevonden hebben en uit welke tijd dat stamt. Precisiewerk en gedetailleerd kijken dus.
En toen was de ochtend alweer omgevlogen! Voor volgende keer staat er een tas vol scherven klaar die de kinderen nog aan elkaar mogen puzzelen en plakken.
Een van de kinderen was trouwens met een pot scherven die hij in de tuin gevonden naar de PlusKlusKlas gekomen om de archeoloog er een kennersblik op te laten werpen. Het bleek dat er een paar van minstens 100 jaar oud bij zaten, cool!
Uiteraard zijn er ook deze keer veel foto's gemaakt. Ga ze bekijken en klik hier.
De kinderen van de PlusKlusKlas hadden een goede start vanochtend! Archeologie heeft te maken met opgraven van dingen van vroeger, wisten ze al. En ook dat je voorzichtig moet zijn tijdens het graven omdat er kleine dingen in de grond kunnen zitten en dat de vondsten ook kapot kunnen gaan.
Tijdens het eten en drinken lezen we een toepasselijk (prenten)boek: De Archeoloog van Liesbet Slegers.
Daarna mogen ze naar buiten voor de graafactiviteiten. Dit was zo ontzettend leuk, de kinderen reageerden zo enthousiast, dat ik naar binnen rende om mijn mobiel te halen om het kunnen filmen.
Heerlijke opwinding, er werd 'echt goud' gevonden, munten, botten, een zilveren armband en nog veel meer. Ook grote klompen steen waarin er bij één iets vast leek te zitten dat uitnodigde om te gaan hakken om te kijken wat er precies in zit... "Het zou een fossiel kunnen zijn" bedachten ze.
Volgende keer komt Carola Nooijen, archeologe, langs om een gastles te geven. Zij heeft ons een opdracht gegeven: Maak vlaggetjes die we kunnen gebruiken om te markeren waar je je vondst gevonden hebt. Die vlaggetjes staan klaar. We gaan zien wat we gaan vinden volgende week, we houden jullie op de hoogte!
Voor meer foto's check de facebookpagina.
Hoogbegaafdheid en school is vaak een ingewikkelde combinatie, maar dit stukje gaat niet over een school die weigert lesstof aan te passen zodat een hoogbegaafd kind wel een hekel moet krijgen aan school.
Nee, dit stukje gaat over discipline aanleren.
Uit het leven gegrepen.
Het is vakantie, alle drie de kinderen hebben vrij en lanterfanten, lezen, gamen, hebben afspraakjes, lekker ontspannen en zorgeloos. Tot gisteren mijn zoon verbitterd meldde dat het dan wel vakantie mocht zijn maar dat die verpest werd door de wetenschap dat daarna toch school weer begon. Hij keek en klonk daarbij (echt) bijzonder ongelukkig. Ik informeerde maar eens of dat puur met school na de vakantie te maken had of dat hij ook nog iets moest doen in de vakantie dat hij tot nu toe genegeerd had maar dat wel zat te 'zeuren' in zijn hoofd.
De jongen moest 320 aardrijkskundevragen maken. Ja,ja, dat is veel ja.
Hoeveel dagen heb je nog? Hoeveel vragen is dat per dag? Begin eraan.
'Ja, maar....' Begin.
'Maar het is....' BEGIN, je zult zien dat je je daarna beter voelt. Hoe gelukkig ben je nu op een schaal van één tot tien? 'MIN 5!!'
Mijn aloude advies nog maar weer herhaald: Begin gewoon.
Hij vertrok. Een half uur later ging ik maar eens kijken. Hij zat met zijn I-pad, maar was dus wel bezig met die opgaven, een stuk rustiger nu.
Later zitten we aan tafel, het boze, verongelijkte is eruit. Ik wijs hem daarop en vraag op welk cijfer hij nu zit, schaal één tot tien. Hij lacht een beetje. "Maar dat komt niet daardoor" brengt hij er nog tegenin. Nee hoor, natuurlijk niet. De kop is er weer af, ik weet dat ik hem een beetje achter zijn vodden moet zitten de komende dagen, maar ook dat het wel gaat lukken. En dat ook hij dat weet. Het is een goeie jongen!
