Zorgelijke gedachten van een hoogbegaafd kind

Vandaag fietste ik met mijn zoon door de regen naar de Gamma, hij had onderdelen nodig voor een project dat hem hevig bezighoudt. Eergisteren had hij verschillende winkels bezocht en niet gevonden wat hij nodig had. Gisteren waren de winkels (irritant genoeg) dicht, vandaag regende het hard, maar daar moesten we dan maar gewoon doorheen.

Onderweg begon hij erover dat hij pas veertien is en zijn klasgenoten allemaal zestien. Dat klopt, maar het het is voor het eerst dat hij het aanduidt als een probleem. Nou heeft hij pas in een gefilmd interviewtje over versnellen in het onderwijs (hij is vanuit groep 6 naar de middelbare school gegaan), gezegd dat het leeftijdsverschil helemaal geen rol speelde en hij heeft een vriend op school die nog ouder is dan zestien en in het examenjaar zit, dus ik maakte me geen al te grote zorgen. Ik vroeg of hij dat verschil in leeftijd ergens aan merkte dan. Nee. Oké, wat is het probleem dan? Ja, dan is hij over twee jaar al klaar en dan moet hij een studie kiezen en als hij niet de juiste studie kiest heeft hij het verpest voor de rest van zijn leven.

Aha, dit is wel even handig om aandacht aan te besteden. Ik vertel hem dat ik uit een gezin met vijf kinderen kom en dat die alle vijf een tweede studie hebben gedaan omdat hun eerste keuze niet meteen de goede bleek te zijn. Dat vond hij wel een interessant gegeven, hij kikkert al wat op. Ik zeg dat er veel manieren zijn om ergens te komen, maar dat een goede opleiding wel veel deuren opent. Zelf heb ik ervaren dat het niet hebben van een universitair diploma ervoor zorgt dat bepaalde banen voor mij buiten bereik blijven. Banen die ik interessant vind en die ik ook zou kunnen vervullen qua denkniveau. Met een bul heb je bewijs op zak dat denkniveau te hebben.
Toen ik jong was, vond ik het stom dat het zo logisch gevonden werd om na het gymnasium door te stromen naar de universiteit, en dat daar zoveel waarde aan werd gehecht. Mij is nooit (dat ik mij herinner) het verschil uitgelegd tussen HBO en universiteit. Ik koos in ieder geval anders en heb de mode-academie en daarna nog andere dingen gedaan. Dat vond ik prima, ik vond mijn leven leuk. Op een gegeven moment raakte ik werkloos en zocht ik werk. Toen kreeg ik spijt dat ik geen universitaire opleiding heb afgerond.

'Maar' zei mijn zoon, 'nu heb je toch je eigen bedrijf waarin je allerlei dingen kan doen?' 
Ja, en dat bewijst maar weer: er zijn meerdere manieren om ergens te komen, als je maar gegrepen wordt door iets. En daarom maak ik me om mijn zoon niet zo'n zorgen, hij is gegrepen en blijft nieuwe fascinaties vinden, zij het dat hij daar nu op school nog geen punten mee kan scoren. Maar hij komt er wel, daar ben ik van overtuigd!