PlusKlusKlas inloopmiddag

Een inspirerend idee: onderwijs bieden dat uitdaagt tot nieuwe ideeën, dat oproept tot eigen leervragen, onderwijs dat hoogbegaafde kinderen uitnodigt om verder te kijken dan de reken- en spellingmethode op school. Samen met Elly van Leeuwen besprak ik dit idee, we besloten dat het een goed idee was dat we echt gingen uitvoeren: de PlusKlusKlas.

We gingen het concreet maken, en zie daar: 11 december waren wij druk bezig om een mooi groot lokaal in te richten voor een inloopmiddag van die PlusKlusKlas op woensdag 12 december. We sopten vensterbanken en vloer. Al het speelgoed dat zich in de loop van de tijd bij mij in de gang verzameld had en nu hiernaartoe getransporteerd vond een goed plekje. We zetten kleutermeubilair zo neer dat het praktisch en gezellig was. We legden de nieuwe vloerkleedjes neer onder dozen met blokken, lego en playmobil. We reden naar de printshop en haalden shirts met ons logo op. We waren er helemaal klaar voor.

Op de inloopmiddag zelf was het lokaal al gauw vol met ouders, kinderen en persoonlijk geïnteresseerden. Zo vol dat het geen doen bleek om iedere ouder één op één persoonlijk aan te spreken en te vertellen wat de PlusKlusKlas in ging houden. Daarom centraal voor iedereen ter plekke een verhaal verteld over onze bedoelingen, achtergrond en praktische zaken.

Het was goed om te zien dat de materialen die we gekozen hadden goed aansloegen, kinderen vonden allemaal iets wat ze wilden doen, er ontstond interactie met elkaar en gedreven spel.

Lekker aan de slag. 

Elly aan het klaarzetten.

Persoonlijke favoriet:
tandwielen bouwen.

De containers zijn gevuld en vervoerd.

Het was fijn dat de opkomst groot was. Maar het was ook dubbel, omdat de ouders die er waren allemaal ergens tegenaan lopen op school. Ik weet dat het soms zo werkt maar vind het toch iedere keer weer schokkend om te horen dat het zover komt dat een kind van vier jaar niet meer naar school wil. Dat er soms wel aanpassingen bedacht worden maar dat ouders die thuis mogen invullen in plaats van dat school daar zelf een rol in speelt.

Tegelijkertijd snap ik ook de andere kant, de weerbarstige praktijk van grote groepen met allerlei niveaus en gedrag daarbinnen. En het feit dat er te weinig kennis is over hoogbegaafdheid om er adequaat op te reageren. Ik hoop dat de PlusKlusKlas voor een aantal kinderen iets kan oplossen en dat we duidelijk kunnen maken dat werken buiten het standaardcurriculum deze kinderen de mogelijkheid geeft om hun hersenen te gebruiken op een manier die bij hen past en de uitdaging te geven die je als leerkracht zoekt.

We gaan het zien.

Telefoneren: kun je het dan toch leren?

Er is iets bijzonders gebeurd: Ik heb een telefoontje gepleegd dat heel belangrijk was, met een belangrijk persoon. Ik heb het gewoon gedaan en het gevolg is waarschijnlijk dat er een artikel geplaatst wordt over mijn training in de Talent, een tijdschrift over hoogbegaafde kinderen dat zowel door onderwijsmensen als ouders gelezen wordt.

Bellen met onbekenden is niet iets wat ik makkelijk doe, dat schreef ik al in mijn vorige blog. Voor mijn bedrijf ontkom ik er niet aan, want zonder contact kom je nergens. In een gesprek 'face to face' kan je persoonlijkheid goed naar voren komen, je krijgt de mogelijkheid om je plannen goed voor het voetlicht te brengen en er is sprake van ‘zenden’ en ‘ontvangen’. Dat laatste is behoorlijk basaal voor communiceren. Ik leerde in de opleiding tot onderwijskundig veranderaar:

mailen ≠ communiceren. 

Juist. Bellen dus. Met wie in dit geval? Met de hoofdredacteur van Talent, om te vragen of hij dacht dat mijn training tegen faalangst bij hoogbegaafde kinderen een interessant item voor een volgend nummer zou kunnen zijn.

Ik stond bij de eettafel, daarop lag de telefoon en een praatpapier zodat ik wist wat ik ging zeggen. Ik vond het eng, maar niet zo eng als ik verwacht had. De telefoon lag daar en hoewel ik last had van een versnelde hartslag wist ik zeker dat ik de telefoon ging pakken en het nummer dat op het praatpapier stond zou intoetsen. Ik pakte de telefoon en toetste het nummer in. Voicemail, ingesproken. Prettig, want nu zou hij mij terugbellen. Dat deed hij heel snel, ik doe mijn verhaal en stel mijn vraag. Zijn antwoord: “ik wilde al ja zeggen voor je je vraag gesteld had”.

Zodoende kijk ik toch anders aan tegen telefoneren en tegen mezelf ook trouwens. Ik had me al ingeprent dat belangrijke personen ook gewoon mensen zijn, niet een andere soort. Dat bleek helemaal te kloppen en deze gewone mens was geïnteresseerd in wat ik te zeggen had, heel gewoon eigenlijk.

En wat is nu het gevolg: Er komt zeer waarschijnlijk een artikel in de Talent over de Kolibrie-training. Vandaag reageerde de redacteur op mijn na het gesprek ingezonden tekst, dat hij prettig verrast was en dat hij denkt dat het een doorwrocht artikel kan worden. Kan het bijna nog niet geloven. Nog even en de telefoon wordt mijn beste vriend…