Telefoneren: kun je het dan toch leren?

Er is iets bijzonders gebeurd: Ik heb een telefoontje gepleegd dat heel belangrijk was, met een belangrijk persoon. Ik heb het gewoon gedaan en het gevolg is waarschijnlijk dat er een artikel geplaatst wordt over mijn training in de Talent, een tijdschrift over hoogbegaafde kinderen dat zowel door onderwijsmensen als ouders gelezen wordt.

Bellen met onbekenden is niet iets wat ik makkelijk doe, dat schreef ik al in mijn vorige blog. Voor mijn bedrijf ontkom ik er niet aan, want zonder contact kom je nergens. In een gesprek 'face to face' kan je persoonlijkheid goed naar voren komen, je krijgt de mogelijkheid om je plannen goed voor het voetlicht te brengen en er is sprake van ‘zenden’ en ‘ontvangen’. Dat laatste is behoorlijk basaal voor communiceren. Ik leerde in de opleiding tot onderwijskundig veranderaar:

mailen ≠ communiceren. 

Juist. Bellen dus. Met wie in dit geval? Met de hoofdredacteur van Talent, om te vragen of hij dacht dat mijn training tegen faalangst bij hoogbegaafde kinderen een interessant item voor een volgend nummer zou kunnen zijn.

Ik stond bij de eettafel, daarop lag de telefoon en een praatpapier zodat ik wist wat ik ging zeggen. Ik vond het eng, maar niet zo eng als ik verwacht had. De telefoon lag daar en hoewel ik last had van een versnelde hartslag wist ik zeker dat ik de telefoon ging pakken en het nummer dat op het praatpapier stond zou intoetsen. Ik pakte de telefoon en toetste het nummer in. Voicemail, ingesproken. Prettig, want nu zou hij mij terugbellen. Dat deed hij heel snel, ik doe mijn verhaal en stel mijn vraag. Zijn antwoord: “ik wilde al ja zeggen voor je je vraag gesteld had”.

Zodoende kijk ik toch anders aan tegen telefoneren en tegen mezelf ook trouwens. Ik had me al ingeprent dat belangrijke personen ook gewoon mensen zijn, niet een andere soort. Dat bleek helemaal te kloppen en deze gewone mens was geïnteresseerd in wat ik te zeggen had, heel gewoon eigenlijk.

En wat is nu het gevolg: Er komt zeer waarschijnlijk een artikel in de Talent over de Kolibrie-training. Vandaag reageerde de redacteur op mijn na het gesprek ingezonden tekst, dat hij prettig verrast was en dat hij denkt dat het een doorwrocht artikel kan worden. Kan het bijna nog niet geloven. Nog even en de telefoon wordt mijn beste vriend…