Jammer!! het was zo leuk!

Vrijdag was de zevende bijeenkomst van het T-team bij Kolibrie. Over een maand ga ik ze nog een keer zien bij een terugkomdag, maar nu ervaren zij het als de laatste keer. En dat betekent dat ik verwend word als dank voor de vorige keren. Van de moeders krijg ik een prachtige bos bloemen die aansluit bij de slogan van Kolibrie: laat je kleuren zien.
Super leuk! Dankjewel!!

Ik krijg ook te horen hoe jammer ze het vinden dat het afgelopen is, dat de jongens er echt naar uitkeken. Fijn om te horen natuurlijk!

Een van de jongens heeft het effect van
de training geïllustreerd.

Maar dat is niet het enige, ze hebben met de jongens een boek gemaakt met foto's en een blad waar ieder van hen verwoordt wat ze van deze training vonden. Ik voel mij bijzonder vereerd door de bijzondere dingen die ze opschrijven.
Uit de vragenlijst over deze training die ze invullen, haal ik dat ze nu allemaal beter weten hoe ze anders zijn dan andere kinderen, dat ze het heel fijn vonden dat er andere hoogbegaafde kinderen waren en vooral: ze durven nu eerder iets te gaan doen of leren wat ze nog niet kunnen! De meesten geven ook aan dat ze nu beter kunnen uitleggen aan de juf hoe zij erover denken, allemaal winst.

Het heeft gesneeuwd, we doen nog een stukje kwaliteitenspel, bespreken of het is gelukt om te bepalen welk verhaaltje over dynamieken bij hen past. (Dat was soms niet eenduidig. Daar ga ik het volgende week met de ouders over hebben, tijdens de bijeenkomst zonder kinderen.) Daarna lokt het plein vol sneeuw en mogelijkheden. We gaan met zijn allen naar buiten, sneeuwballen gooien tot de moeders hen op komen halen.